ဒါန..သီလ..ဘာ၀နာ

ဒါနလုပ္တာက တစ္ခုခုကို ေပးလွဴၿပီး ကုသိုလ္ယူရတယ္၊ ကိုယ့္ဖက္က ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ေပးကမ္းရတယ္။ သီလက်ေတာ့ ဒါနလို မေပးရဘဲ ကုသိုလ္ရတယ္။ သူတပါးအသက္ကို မသတ္ပါ။ သူ႔ဥစၥာကို မခိုးပါဟု ေစာင့္ထိန္းရတာပါ။ ဘာ၀နာကလည္း ဒါနလို ေပးစရာမလိုပဲ ကုသိုလ္ရတယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ပြားမ်ားေပးဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္။
 
 ေပးစြန္႔မွ ကုသိုလ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ သီလနဲ႔ဘာ၀နာဟာ
ဘာျဖစ္လို႔ ကုသိုလ္ရသလဲ ဆိုတာ နားမလည္တတ္ဘူး ျဖစ္တတ္တယ္။ အကယ္၍မ်ား အဲဒီလိုျဖစ္ေနမိရင္
ပယ္စြန္႔(ပယ္ခြာ)မႈရႈေထာင့္က ေျပာင္းၿပီးၾကည့္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းမိမွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါနဆိုတာ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာရိွတဲ့ ေလာဘကို ပယ္စြန္႔ရတာပါပဲ။ အဲဒီလိုမွ ပယ္စြန္႔မႈမရိွရင္ ဒါနဆိုတာ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ပိုင္ဆုိင္မႈကို ပယ္စြန္႔တယ္ဆိုတာ ေလာဘကို ပယ္စြန္႔တာပါပဲ။ ဒါနဆိုတာ ေလာဘကို ပယ္စြန္႔သလို သီလကလည္း ေလာဘ ေဒါသကို ပယ္စြန္႔ရတာပါပဲ။ သူတပါးအသက္ကို မသတ္ဖို႔အတြက္ သတ္ခ်င္ေနတဲ့ေဒါသကို ပယ္စြန႔္ရတယ္။ သူ႔ဥစၥာကို မခိုးမိေစဖို႔အတြက္ လိုခ်င္တဲ့ေလာဘကို ပယ္စြန္႔ရတယ္။ အျခားသိကၡာပုဒ္ေတြလည္း ေလာဘနဲ႔ေဒါသကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ပယ္စြန္႔ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလို ပယ္စြန္႔ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာ၀နာ ကေတာ့ ေလာဘေဒါသအျပင္ ေမာဟကိုလည္း ပယ္စြန္႔ႏုိင္ပါတယ္။ ပယ္စြန္႔ျခင္းဆိုတဲ့ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ဒါနသီလဘာ၀နာတို႔ဟာ လုပ္ငန္းစဥ္ရည္ရြယ္ခ်က္ျခင္း အတူတူပဲလို႔ ထင္ျမင္လာႏုိင္ပါတယ္။

ဒါနလုပ္ၿပီး ေလာဘကို မပယ္စြန္႔တာလည္း ရိွတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ပန္းေရခ်မ္းလွဴၿပီး ဘာျဖစ္ရပါေစ ညာျဖစ္ရပါေစဆိုၿပီး လိုရာဆုမ်ားေတာင္းရင္ေတာ့ ကို္ယ္လိုခ်င္တာ ရဖို႔အတြက္ လွဴစရာနဲ႔ အရင္းအႏွီး ျပဳလုပ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေပး အယူသေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ေလာဘကုိ ပယ္သတ္တဲ့လမ္းစဥ္ကို ဆန္႔က်င္သလို ျဖစ္ေနမလားလို႔ ထင္မိတယ္။

သီလကို ေဆာက္တည္ထိန္းသိမ္းတဲ့ေနရာမွာလည္း စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ ပိုးေကာင္ေလးေတြကို မသတ္ဘူး။..ငရဲႀကီးမွာ စိုးလို႔တဲ့။ ကိုယ္ငရဲႀကီးမွာစိုးလို႔ မသတ္တာနဲ႔ အဲဒီသတၱ၀ါအေပၚမွာ ေမတၱာထားၿပီး မသတ္တာဟာ သဘာ၀ မတူတတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ငရဲႀကီးမွာစိုးလို႔ မသတ္တာက ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား အတၱဟိတနဲ႔ သက္ဆုိင္ေနတယ္။ သတၱ၀ါအေပၚမွာ ေမတၱာထားၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္တာက ပရဟိတနဲ႔ သက္ဆုိင္ေနတယ္။ ပယ္စြန္႔ျခင္းဆိုတဲ့ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ သီလေဆာက္တည္တဲ့ေနရာမွာ ပရဟိတသေဘာသက္၀င္ေနမွ ေလာဘေဒါသကို ပယ္စြန္႔ႏုိင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ဘာ၀နာလုပ္ရင္လည္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းခ်င္လို႔ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ တရားအားထုတ္တဲ့ လူ အလြန္ေပါမ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ရိပ္သာ သူ႔ရိပ္သာ…ရိပ္သာစဲြ စဲြတဲ့လူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ေျပာမေကာင္းတာေတြကို ဆက္မေျပာတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ လိုရင္းကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေလာဘေဒါသေမာဟကို ပယ္စြန္႔ဖို႔ ဦးမတည္ဘူးဆိုရင္ ..ဘာ၀နာလုပ္ရင္း နဲ႔လည္း လမ္းေခ်ာ္သြားႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

အားလုံးအတြက္ ဆႏၵျပဳပါတယ္…. “ဒါနသီလဘာ၀နာ လုပ္တဲ့အခါမွာ ေလာဘေဒါသေမာဟကင္းေအာင္ အၿမဲလုပ္ႏုိင္ၾကပါေစ”