ခ်မ္းသာတဲ့အသိုင္းအ၀ုိင္းက ဆည္းကပ္ေတာ့လဲ ခ်မ္းသာၾကတာေပါ့။ ဆင္းရဲ႕တဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆည္းကပ္ေတာ့လဲ ဒီလိုပဲေပါ့။ ကထိန္ရာသီမွာ ေနာက္ဆုံးရက္(တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔)တိုင္ေအာင္ ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေတြက ရိွေသးတယ္။ ဒီလိုေက်ာင္းေတြကို ကထိန္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ရွာရတာလဲ အေတြ႕အႀကဳံသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးရပါတယ္။
အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ပုလဲၿမိဳ႔သစ္ဖက္ကို သြားေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔နယ္ထဲက ပိႏၷဲကုန္းရြာနဲ႔ ေနာက္တရြာ(နာမည္ေမ့သြားၿပီ)ထဲမွာ ရိွတဲ့ ေက်ာင္းအခ်ဳိ႔ကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၈ ေက်ာင္း ကထိန္ မခင္းရေသးလို႔ ကထိန္အာနိသင္ရေအာင္ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါတယ္။
ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာေတာ့ ေအးကထိန္.လို႔ ေခၚတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မိုးက်ကထိန္လို႔လည္း ေခၚၾကေသးတယ္။
ကထိန္မွန္သမွ်က အားလုံး မိုးက်ကထိန္ခ်ည္းပါပဲ။ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွလည္း မလုပ္လို႔ ေအးကထိန္လို႔ေခၚတာက ပိုၿပီးသဘာ၀က်သလိုရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းကို ရွာရတာေတာ့ လြယ္မယ္မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ လမ္းဆုံလမ္းဂြနားမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ႔ရင္ ဆင္းေမး၊ ဆိုက္ကားသမားေတြ႔ရင္ စုံစမ္း ဟိုလမ္း၀င္ ဒီလမ္းထြက္၊ လိုက္ျပတဲ့သူရိွရင္ မဆိုးဘူး။ မရိွရင္ေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ေမးပါမ်ား စကားရ၊ သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္၊ မအိပ္မေန အသက္ရွည္..ဆိုတဲ့ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္း ရာဇ၀င္စကားကို အကိုးအကားျပဳၿပီးသြားေတာ့ ေမးပါမ်ား ..စကားရတာေပါ့(မေမးရင္ေတာ့ မရဘူး။ ရွက္ေနလို႔ မျဖစ္၊ တြန္႔ေနလို႔ မျဖစ္။ ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းကိုလိုက္ရွာရတာ ပါးစပ္မရွက္တတ္မွ ရတယ္)။ ညြန္ျပတဲ့ေနရာေတြကို သြားရင္း ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေတြ ေရာက္တာေပါ့ (ခရီးေတာ့ေရာက္ပါတယ္ ဆီကုန္၊ ဖုန္တက္..ကားရႈိးပ်က္တာေတာ့ ရိွတာေပါ့ေနာ္)။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြဆုိရင္ ကားလမ္းနဲ႔သြားလို႔မရေတာ့ ကားကုိ တေနရာမွာထားၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရေသးတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆုိရင္ တခါမွ ကထိန္အာနိသင္ဆိုတာ မရဖူးေသးဘူး..တဲ့။ ေအာ္...ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ပီတိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကထိန္ဆိုတာ ဘုရားအစရိွတဲ့သူေတာ္ေကာင္းေတြက ခ်ီးမြမ္းၾကလို႔ ကထိန္လို႔ေခၚတာ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းရတာလဲ။
လွဴရင္ လွဴတဲ့လူက သံဃိကလွဴေတာ့ အက်ဳိးႀကီး-ႀကီး ရတယ္ေလ။ ဒါက ပုံမွန္ေပါ့။ လွဴရင္ လွဴတဲ့လူက အက်ဳိးရတယ္။
တျခားဟာလွဴရင္လည္း အက်ဳိးရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းရတာလဲ။
ကထိန္သကၤန္း အလွဴခံတဲ့ သံဃာေတြမွာ ကထိန္သကၤန္းအလွဴခံရင္ သကၤန္းလည္း ရတယ္။ အဲဒီ သကၤန္းနဲ႔ ကထိန္ခင္းရင္ ကထိန္အာနိသင္ ငါးပါးလည္း ရတယ္။ လွဴတဲ့လူက သံဃိကကုသုိလ္ပဲရတာ။ ကထိန္အာနိသင္ငါးပါး ရသြားတာက ရဟန္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ (ဆြမ္းလွဴရင္ လွဴတဲ့လူက ဆြမ္းအက်ဳိးငါးမ်ဳိးရတယ္၊ ရဟန္းက ဆြမ္းပဲစားရတယ္။ ကထိန္က်ေတာ့ လွဴတဲ့လူက စီ၀ရဒါန သံဃိကကုသုိလ္ပဲ ရတယ္။ ကထိန္သကၤန္းကို ရလိုက္သည့္အျပင္ ကထိန္အက်ဳိးငါးမ်ဳိးကို ရသြားတာက ရဟန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္)။ ဒါေၾကာင့္မ်ား သူေတာ္ေကာင္းေတြက ကထိန္ကို ခ်ီးမြမ္းၾကတာ ျဖစ္ေလမလားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကထိန္ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ေခ်ာင္ခ်ဳိေဂ်ာင္ျခား ေလွ်ာက္သြားၿပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကထိန္မခင္းျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေတြကို ကထိန္ခင္းျဖစ္ေအာင္ ကမန္းကတန္း ေမးျမန္းလိုက္ရွာၿပီး လွဴလိုက္ၾကတာျဖစ္လို႔ ေအးကထိန္လို႔ ေခၚမည့္အစား ေမးကထိန္လို႔ေတာင္ တင္စားလိုက္ခ်င္ေလရဲ႕....။
ဦးေထရာသဘ
အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ပုလဲၿမိဳ႔သစ္ဖက္ကို သြားေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔နယ္ထဲက ပိႏၷဲကုန္းရြာနဲ႔ ေနာက္တရြာ(နာမည္ေမ့သြားၿပီ)ထဲမွာ ရိွတဲ့ ေက်ာင္းအခ်ဳိ႔ကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၈ ေက်ာင္း ကထိန္ မခင္းရေသးလို႔ ကထိန္အာနိသင္ရေအာင္ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါတယ္။
ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာေတာ့ ေအးကထိန္.လို႔ ေခၚတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မိုးက်ကထိန္လို႔လည္း ေခၚၾကေသးတယ္။
ကထိန္မွန္သမွ်က အားလုံး မိုးက်ကထိန္ခ်ည္းပါပဲ။ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွလည္း မလုပ္လို႔ ေအးကထိန္လို႔ေခၚတာက ပိုၿပီးသဘာ၀က်သလိုရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းကို ရွာရတာေတာ့ လြယ္မယ္မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ လမ္းဆုံလမ္းဂြနားမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ႔ရင္ ဆင္းေမး၊ ဆိုက္ကားသမားေတြ႔ရင္ စုံစမ္း ဟိုလမ္း၀င္ ဒီလမ္းထြက္၊ လိုက္ျပတဲ့သူရိွရင္ မဆိုးဘူး။ မရိွရင္ေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ေမးပါမ်ား စကားရ၊ သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္၊ မအိပ္မေန အသက္ရွည္..ဆိုတဲ့ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္း ရာဇ၀င္စကားကို အကိုးအကားျပဳၿပီးသြားေတာ့ ေမးပါမ်ား ..စကားရတာေပါ့(မေမးရင္ေတာ့ မရဘူး။ ရွက္ေနလို႔ မျဖစ္၊ တြန္႔ေနလို႔ မျဖစ္။ ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းကိုလိုက္ရွာရတာ ပါးစပ္မရွက္တတ္မွ ရတယ္)။ ညြန္ျပတဲ့ေနရာေတြကို သြားရင္း ကထိန္မျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေတြ ေရာက္တာေပါ့ (ခရီးေတာ့ေရာက္ပါတယ္ ဆီကုန္၊ ဖုန္တက္..ကားရႈိးပ်က္တာေတာ့ ရိွတာေပါ့ေနာ္)။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြဆုိရင္ ကားလမ္းနဲ႔သြားလို႔မရေတာ့ ကားကုိ တေနရာမွာထားၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရေသးတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆုိရင္ တခါမွ ကထိန္အာနိသင္ဆိုတာ မရဖူးေသးဘူး..တဲ့။ ေအာ္...ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ပီတိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကထိန္ဆိုတာ ဘုရားအစရိွတဲ့သူေတာ္ေကာင္းေတြက ခ်ီးမြမ္းၾကလို႔ ကထိန္လို႔ေခၚတာ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းရတာလဲ။
လွဴရင္ လွဴတဲ့လူက သံဃိကလွဴေတာ့ အက်ဳိးႀကီး-ႀကီး ရတယ္ေလ။ ဒါက ပုံမွန္ေပါ့။ လွဴရင္ လွဴတဲ့လူက အက်ဳိးရတယ္။
တျခားဟာလွဴရင္လည္း အက်ဳိးရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းရတာလဲ။
ကထိန္သကၤန္း အလွဴခံတဲ့ သံဃာေတြမွာ ကထိန္သကၤန္းအလွဴခံရင္ သကၤန္းလည္း ရတယ္။ အဲဒီ သကၤန္းနဲ႔ ကထိန္ခင္းရင္ ကထိန္အာနိသင္ ငါးပါးလည္း ရတယ္။ လွဴတဲ့လူက သံဃိကကုသုိလ္ပဲရတာ။ ကထိန္အာနိသင္ငါးပါး ရသြားတာက ရဟန္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ (ဆြမ္းလွဴရင္ လွဴတဲ့လူက ဆြမ္းအက်ဳိးငါးမ်ဳိးရတယ္၊ ရဟန္းက ဆြမ္းပဲစားရတယ္။ ကထိန္က်ေတာ့ လွဴတဲ့လူက စီ၀ရဒါန သံဃိကကုသုိလ္ပဲ ရတယ္။ ကထိန္သကၤန္းကို ရလိုက္သည့္အျပင္ ကထိန္အက်ဳိးငါးမ်ဳိးကို ရသြားတာက ရဟန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္)။ ဒါေၾကာင့္မ်ား သူေတာ္ေကာင္းေတြက ကထိန္ကို ခ်ီးမြမ္းၾကတာ ျဖစ္ေလမလားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကထိန္ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ေခ်ာင္ခ်ဳိေဂ်ာင္ျခား ေလွ်ာက္သြားၿပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကထိန္မခင္းျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေတြကို ကထိန္ခင္းျဖစ္ေအာင္ ကမန္းကတန္း ေမးျမန္းလိုက္ရွာၿပီး လွဴလိုက္ၾကတာျဖစ္လို႔ ေအးကထိန္လို႔ ေခၚမည့္အစား ေမးကထိန္လို႔ေတာင္ တင္စားလိုက္ခ်င္ေလရဲ႕....။
ဦးေထရာသဘ
No comments:
Post a Comment